Jest to przypadek odwrotny do przedstawionego w ramce. Obniżona stawka celna działa jak spadek kosztów produkcji, o czym świadczy przesunięcie krzywej podaży w dół (lub w prawo).
Subwencja działa jak obniżka kosztów. Przesuwa więc krzywą podaży w dół (lub w prawo), obniżając cenę cukru na rynku w kraju A. Jeśli subwencja jest wystarczająco duża, cena cukru może spaść poniżej kosztów produkcji, jakie ponoszą zagraniczni producenci, co oznacza, że stracą oni dochody, ponieważ nie będą w stanie wyprodukować i sprzedać swojego cukru (przy założeniu, że ich kraj nie jest w stanie zastosować analogicznego wsparcia).
Bariery handlowe podnoszą ceny towarów w branżach chronionych. Jeśli te produkty są wkładem do produkcji w innych gałęziach, podnosi to ich koszty produkcji, a następnie ceny, więc sprzedaż spada. Niższa sprzedaż prowadzi do mniejszego zatrudnienia. Dodatkowo jeśli chronione gałęzie są związane z wytwarzaniem dóbr konsumpcyjnych, ich klienci płacą wyższe ceny, co zmniejsza popyt na inne produkty konsumpcyjne, a tym samym prowadzi do redukcji zatrudnienia w branżach niechronionych.
Handel oparty na przewadze komparatywnej podnosi średnią stawkę płac w całej gospodarce, chociaż może obniżyć dochody branż substytuowanych importem. Oddalając się od przewagi komparatywnej danego kraju, bariery handlowe działają odwrotnie: dają przewagę pracownikom w branżach chronionych, jednocześnie obniżając średnią płacę w całej gospodarce.
Handel zagraniczny, podnosząc średni poziom dochodów w gospodarce, przekłada się na polepszenie warunków pracy, chociaż warunki te mogą (jeszcze) nie odpowiadać regułom panującym w krajach o wysokim dochodzie.
Zazwyczaj są lepiej opłacane niż kolejna najlepsza alternatywa. Jeśli firma Nike nie płaciłaby pracownikom przynajmniej tyle, ile zarobiliby, np. prowadząc na własne potrzeby gospodarstwo rolne, wielu z nich nigdy nie podjęłoby się pracy dla Nike.
Ponieważ bariery handlowe podnoszą ceny, realne dochody spadają. Przeciętny pracownik również zarabia mniej w porównaniu z sytuacją, w której takich barier nie ma.
Jeżeli dobra importowane można sprzedawać po wyjątkowo niskich cenach, firmy krajowe muszą dostosować się do tych cen, aby zachować konkurencyjność. Z definicji dopasowanie cen oznaczałoby jednak sprzedaż poniżej kosztów produkcji, a tym samym utratę przychodów i zysków. Firmy nie mogą bowiem wiecznie ponosić strat. Po opuszczeniu branży przez krajowych producentów importerzy mogą przejąć kontrolę nad rynkiem, podnosząc ceny do poziomu monopolu, aby pokryć poniesione wcześniej krótkoterminowe straty i osiągnąć długoterminowe zyski.
Ponieważ kraje o niskich dochodach muszą zapewnić swoim mieszkańcom przede wszystkim dobra pierwszej potrzeby – żywność, odzież i schronienie. Innymi słowy, ochronę środowiska uważają za luksus.
Kraje o niskich dochodach mogą konkurować o miejsca pracy, obniżając normy i ograniczając regulacje dotyczące ochrony środowiska, aby przyciągnąć do siebie produkcję przemysłową. Jednak chociaż zarządzanie zanieczyszczeniami stanowi dla firm obciążenie, jest ono niewielkie w porównaniu z innymi, takimi jak koszty pracy i infrastruktury. Dla firm kosztowna jest również lokalizacja z dala od swoich klientów.
Decyzja nie powinna być arbitralna ani niepotrzebnie dyskryminująca. Powinna traktować firmy zagraniczne tak samo jak krajowe i opierać się na argumentach naukowych.
Ograniczenie importu dzisiaj nie rozwiązuje problemu strategicznych zasobów. Może nawet pogarszać sytuację, ponieważ oznacza szybsze zużycie krajowych źródeł niż w przypadku korzystania z importu. Ponadto argument bezpieczeństwa narodowego może być wykorzystany do ochrony niemal każdego produktu, nie tylko dóbr rzeczywiście krytycznych dla tego obszaru.
Efekt podniesienia standardów bezpieczeństwa może spowodować wzrost kosztów dla małego kraju eksportującego. Krzywa podaży zabawek przesunie się w lewo. Zmniejszy się eksport, a ceny zabawek wzrosną. Cła również podnoszą ceny. A zatem wpływ na cenę zabawek jest taki sam. Niemniej cła będą generować niekorzystne efekty również w innych sektorach, dlatego podnoszenie standardów bezpieczeństwa wydaje się korzystniejszą polityką.
Strefa wolnego handlu oferuje wolny od ceł i innych barier handel między swoimi członkami, ale każdy kraj może określić własną politykę handlową w stosunku do krajów trzecich. Wspólny rynek wymaga wspólnej zewnętrznej polityki handlowej oprócz wolnego handlu w ramach grupy. Unia gospodarcza to wspólny rynek ze skoordynowaną polityką fiskalną i monetarną.
Umowy międzynarodowe mogą służyć jako polityczna przeciwwaga dla partykularnych krajowych interesów, zapobiegając w ten sposób silniejszym tendencjom protekcjonistycznym.
Obniżenie ceł, likwidacja kwot importowych i innych barier handlowych, a także rozwój środków transportu i komunikacji sprawiły, że ludzie są bardziej świadomi tego, co jest dostępne w innych krajach świata.
Konkurencja ze strony firm oferujących lepsze lub tańsze produkty może zmniejszyć zyski firmy i doprowadzić ją do wycofania się z prowadzonej działalności. W konsekwencji jej pracownicy tracą dochody, a nawet pracę.
Konsumenci otrzymują lepsze i/lub tańsze produkty. Firmy z lepszymi lub tańszymi produktami zwiększają swoje zyski. Pracownicy tych firm zarabiają więcej. W sumie zyski przeważają nad stratami.