Odpowiedzi przedstawiono w dwóch poniższych tabelach.
Region | PKB (w mln dol.) |
---|---|
Azja Wschodnia i Pacyfik | 10 450 032 |
Ameryka Łacińska i Karaiby | 5 339 390 |
Azja Południowa | 2 288 812 |
Europa Wschodnia i Azja Środkowa | 1 862 384 |
Bliski Wschód i Afryka Północna | 1 541 900 |
Afryka Subsaharyjska | 1 287 650 |
Region | PKB per capita (w dol.) |
---|---|
Ameryka Łacińska i Karaiby | 9536 |
Europa Wschodnia i Azja Środkowa | 7118 |
Azja Wschodnia i Pacyfik | 5536 |
Bliski Wschód i Afryka Północna | 3456 |
Afryka Subsaharyjska | 1657 |
Azja Południowa | 1482 |
Azja Wschodnia i Pacyfik to region z najwyższą wartością PKB, ale w przeliczeniu na mieszkańca wartość ta daje mu dopiero trzecie miejsce, po Ameryce Łacińskiej i Karaibach oraz Europie Wschodniej i Azji Środkowej.
Region może mieć kilka krajów o wysokich dochodach, ale też kilka o dochodach niskich. Realny PKB na mieszkańca będzie się znacznie różnić w poszczególnych krajach, więc agregowanie danych dla regionu ma niewielki sens. Na przykład porównanie realnego PKB per capita dla USA, Kanady, Haiti i Hondurasu wygląda zupełnie inaczej niż spojrzenie na te same dane dla Ameryki Północnej jako całości. W związku z tym porównania regionalne są mocno uproszczone i mogą nie odzwierciedlać właściwie cech ekonomicznych poszczególnych krajów.
Poniższa tabela zawiera podsumowanie możliwych odpowiedzi.
Kraje o wysokich dochodach | Kraje o średnich dochodach | Kraje o niskich dochodach |
---|---|---|
|
|
|
Kraje o niskich dochodach muszą przyjąć politykę rządową zorientowaną na rozwój rynków i mającą na celu edukację ludności. Po wykonaniu tego kroku kraje o niskich dochodach powinny skoncentrować się na wyeliminowaniu innych problemów społecznych hamujących wzrost. Kraje z problemami gospodarczymi, które utknęły w pułapce ubóstwa, muszą bardziej skupić się na zdrowiu i edukacji oraz stworzyć stabilne otoczenie rynkowe i polityczne. Będzie to stanowiło czynnik przyciągający pomoc międzynarodową i inwestycje zagraniczne. Kraje o średnich dochodach powinny dążyć do wzrostu kapitału rzeczowego i rozwoju innowacji, podczas gdy kraje wysoko uprzemysłowione muszą pracować nad utrzymaniem konkurencyjności swoich gospodarek poprzez innowacje i rozwój nowych technologii.
W przypadku recesji i wzrostu bezrobocia możemy skorzystać z ekspansywnej polityki fiskalnej (obniżenie podatków lub zwiększenie wydatków rządowych) lub ekspansywnej polityki pieniężnej (zwiększenie podaży pieniądza i obniżenie stóp procentowych). Obie polityki stymulują popyt globalny i produkcję, zmniejszając tym samym bezrobocie.
Oprócz wysokiej naturalnej stopy bezrobocia wynikającej z regulacji rządowych za osoby bezrobotne można również uznać ludzi, którzy nie funkcjonują na rynku pracy (wytwarzają np. żywność wyłącznie na własne potrzeby lub są zatrudnieni w sposób całkowicie nienormowany), chociaż nie spełniają oni formalnej definicji naturalnej stopy bezrobocia.
Indeksowanie umów płacowych oznacza, że wynagrodzenie rośnie wraz ze wzrostem cen. Pracownicy, których wynagrodzenia są indeksowane, utrzymują więc poziom życia na stałym realnym poziomie (ich płace zachowują swoją siłę nabywczą). Kiedy zarobki nie są indeksowane lub nie rosną wraz z inflacją, standard życia zatrudnionych maleje.
Wzrost wydatków rządowych przesuwa krzywą AD w prawo, podnosząc zarówno poziom dochodu, jak i cen.
Spadek podaży pieniądza przesunie krzywą AD w lewo i obniży poziom dochodu i cen. Banki będą miały mniej pieniędzy do pożyczania. Stopy procentowe będą rosły, wpływając na konsumpcję i inwestycje, które są kluczowymi składnikami zagregowanego popytu.
Biorąc pod uwagę wysoki poziom aktywności na międzynarodowych rynkach finansowych, zazwyczaj uważa się, że przepływy finansowe są prawdziwą przyczyną nierównowagi handlowej. Na przykład Stany Zjednoczone miały ogromny deficyt handlowy na przełomie XX i XXI w., ponieważ przyciągały ogromne ilości kapitału zagranicznego. Mniejsze kraje, które również były w stanie zachęcić kapitał zagraniczny do inwestycji, obawiają się, że jeśli napływy nagle zamienią się w odpływy, wynikające z tego osłabienie ich waluty może załamać system bankowy i wywołać głęboką recesję.
W takiej sytuacji zmniejszy się popyt na krajową walutę (krzywa popytu na tę walutę przesunie się w lewo), obniżając jej kurs wymiany.