- Brytyjczycy używają funta szterlinga, podczas gdy Niemcy wykorzystują euro. Brytyjski eksporter otrzyma za swoje produkty euro, które będzie musiał wymienić na funty. Silniejsze euro oznacza więcej funtów za euro, więc sytuacja brytyjskiego eksportera się poprawi. Ponadto umocnienie euro powoduje, że towary importowane z Wielkiej Brytanii są dla Niemców tańsze, co zwiększa popyt na eksport z Wielkiej Brytanii. Z obu tych powodów silniejsze euro jest korzystne dla brytyjskiego eksportera.
- Holendrzy używają euro, podczas gdy Chilijczycy peso, więc holenderski turysta musi wymienić euro na chilijskie peso. Umocnienie się euro oznacza, że turysta dostanie więcej peso za euro. W rezultacie holenderski turysta będzie miał wakacje tańsze niż planował, co jest dla niego sytuacją korzystną.
- Grecy używają euro, a Kanadyjczycy dolarów kanadyjskich. Umocnienie się euro oznacza, że za jedno euro można kupić więcej dolarów kanadyjskich. W rezultacie grecki bank za daną kwotę euro będzie mógł kupić więcej kanadyjskich obligacji. Grecki bank odnosi więc korzyść.
- Ponieważ zarówno Francuzi, jak i Niemcy używają euro, jego umocnienie się w stosunku do innych walut nie powinno mieć wpływu na francuskiego eksportera.
Spodziewana deprecjacja waluty powoduje, że ludzie się jej pozbywają. Należy zatem oczekiwać wzrostu podaży funtów i spadku popytu na funty. Rezultatem powinien być spadek wartości funta egipskiego w stosunku do dolara.
Niższe stopy procentowe w USA sprawiają, że amerykańskie aktywa są mniej pożądane w porównaniu z aktywami dostępnymi w Unii Europejskiej. Należy oczekiwać spadku popytu na dolary i wzrostu ich podaży na rynkach walutowych. W rezultacie trzeba spodziewać się osłabienia (deprecjacji) dolara w stosunku do euro.
Spadek inflacji w Argentynie w porównaniu z innymi krajami powinien spowodować wzrost popytu na peso, spadek jego podaży i aprecjację na rynkach walutowych.
Problem pojawia się, gdy banki pożyczają walutę obcą, ale udzielają kredytów w walucie krajowej. Ponieważ aktywa banków (udzielone kredyty) są denominowane w walucie krajowej, a ich długi (pożyczki) w obcej, to kiedy waluta krajowa się osłabia, długi banków wyrażone w walucie krajowej rosną. Jeśli krajowa waluta znacznie straci na wartości, jak to miało miejsce podczas azjatyckiego kryzysu finansowego, system bankowy może upaść. Jest mało prawdopodobne, aby ten problem dotyczył banków amerykańskich, ponieważ nawet jeśli pożyczają one pieniądze z zagranicy, zwykle i tak są to dolary. Pamiętaj, że w światowej gospodarce krążą biliony dolarów. Ponieważ denominowane są w nich zarówno aktywa, jak i długi, zmiana wartości dolara nie spowoduje upadku systemu bankowego, co może nastąpić, gdy banki zaciągają większość pożyczek w walucie obcej.
Ucieczka kapitału jest możliwa w obu przypadkach. Jeśli jednak kraj pożycza pieniądze, aby inwestować w kapitał rzeczowy, prawdopodobnie łatwiej wygeneruje dochód na spłatę swoich długów niż kraj, który pożyczkami finansuje konsumpcję. W rezultacie gospodarka stymulowana inwestycjami jest mniej podatna na odpływ kapitału i recesję gospodarczą.
Restrykcyjna polityka pieniężna, podnosząc krajowe stopy procentowe, powoduje aprecjację waluty. Mocniejsza waluta ogranicza eksport, który z perspektywy zagranicznych nabywców jest teraz droższy, a stymuluje import, który z punktu widzenia krajowych nabywców jest tańszy. Mniejszy eksport i większy import powodują spadek eksportu netto (X – Z), co prowadzi do spadku popytu globalnego. Rezultatem jest spadek PKB, wzmocniony przez oddziaływanie restrykcyjnej polityki pieniężnej na krajowe wydatki inwestycyjne. Jednak tańszy import, szczególnie jeśli dotyczy surowców i nakładów w procesie produkcji, może pobudzać wzrost podaży globalnej, przywracając PKB do poziomu potencjalnego, ale przy niższych cenach.
Aby wartość waluty krajowej malała, bank centralny musi jedynie zwiększać jej podaż na rynku. Może „drukować” tyle pieniądza krajowego, ile chce. Aby wartość waluty krajowej rosła, bank centralny musi kupować walutę krajową na rynku, płacąc w walucie obcej. Ponieważ żaden bank centralny nie ma nieskończonej ilości rezerw walutowych, nie może kupować waluty krajowej w nieskończoność.
Ponieważ wahania kursów walut zmieniają ceny towarów importowanych i eksportowanych, zakłócają międzynarodowe przepływy handlowe. Gdy handel zagraniczny stanowi dużą część krajowego PKB, korzystniejszy jest system stałego kursu walutowego minimalizujący zakłócenia w przepływach handlowych.