Rozdział 2

c. Podejście multimodalne polega na łączeniu różnych metod postępowania. W przypadku edukacji obejmuje stosowanie różnych metod edukacyjnych.

a. Alfabetyzm zdrowotny charakteryzuje się posiadaniem kompetencji, tj. wiedzy i umiejętności, związanych ze zdrowiem. Samo uczestniczenie w programie edukacyjnym nie gwarantuje nabycia kompetencji. Edukacja zdrowotna jest pojęciem szerszym niż edukacja pacjenta. Termin edukacja pacjenta dotyczy interwencji podejmowanych także w stosunku do pacjentów podstawowej opieki zdrowotnej, osób narażonych na ryzyko zachorowania, a nawet ludzi zdrowych, które chcą podnieść swoją wiedzę na temat zdrowia i poprawić umiejętności dbania o zdrowie.

a. Według FAO bezpieczeństwo żywnościowe to sytuacja, w której ludzie mają dostęp do wystarczającej, bezpiecznej i pełnowartościowej żywności, zaspokajającej ich potrzeby żywieniowe i umożliwiającej prowadzenie aktywnego, zdrowego życia. Przeciwieństwem tego pojęcia jest brak bezpieczeństwa żywnościowego. Pojęcie bezpieczeństwa żywności to ogół warunków, które muszą być spełnione na wszystkich etapach produkcji lub obrotu żywnością, aby zapewnić zdrowie i życie jej konsumentów. Dotyczą one np. stosowanych substancji dodatkowych, zanieczyszczających, pozostałości pestycydów itd.

d. Cele wyznaczone podczas edukacji pacjenta powinny być jasno określone, mierzalne i możliwe do osiągnięcia przez niego. Powinny także zawierać czas realizacji.

c. Młodzież chętnie korzysta z mediów społecznościowych, napotykając przy tym przypadkowo lub poszukując świadomie informacji dotyczących żywienia. Media pozwalają na szeroką dostępność wiedzy o zdrowiu, w tym o zasadach odżywiania. Dostępne treści nie zawsze są jednak odpowiednio zweryfikowane pod kątem poprawności i potencjalnego wpływu na zdrowie. Najlepszą strategią jest uczenie nastolatków, w jaki sposób rozpoznać treści szkodliwe i wartościowe oraz polecanie zweryfikowanych źródeł.

b. Najbardziej wskazaną interwencją jest wspólne z pacjentem znalezienie produktów, które pozwolą na wyrównanie niedoborów i zaplanowanie diety przy jednoczesnej akceptacji dla jego przekonań. Pozostawienie pacjenta bez interwencji żywieniowej może bowiem doprowadzić do poważnych powikłań zdrowotnych, narzucanie zmiany przekonań spowoduje niestosowanie się do zaleceń, natomiast zachęcanie do hospitalizacji i leczenia preparatami pozajelitowymi w przypadku niewielkich niedoborów białka i wit. B₁₂ jest interwencją zbyt radykalną.

d. 24-godzinny dzienniczek żywieniowy jest prostym narzędziem pozwalającym na wstępną ocenę nawyków żywieniowych. Używanie zbyt skomplikowanych narzędzi rodzi zniechęcenie pacjenta, a często także przekracza jego możliwości.

b. Pacjent dostrzegł istnienie problemu i rozważa wprowadzenie zmiany. Odpowiada to fazie kontemplacji.

c. Opracowanie planów żywieniowych jest najbardziej adekwatne, gdy pacjent znajduje się w fazie przygotowania. W fazie prekontemplacji nie jest on jeszcze świadomy istnienia problemu i konieczności zmiany nawyków żywieniowych lub nie ma motywacji do zmiany. Z kolei w fazie kontemplacji pacjent dopiero zaczyna dostrzegać występowanie problem i uświadamiać sobie konsekwencje swoich zachowań. Planowanie diety w tych dwóch etapach jest zatem zbyt wczesne. W fazie utrzymania działania natomiast pacjent powinien mieć już utrwalone pożądane zachowania, a więc zakończyć wdrażanie planu żywieniowego.

d. W Modelu Transteoretycznym nawrót, choć nie jest pożądany, nie oznacza, że pacjent nie może ponownie przejść przez cykl zmiany i osiągnąć trwałej zmiany zachowania. Ma bowiem szansę wyciągnąć wnioski ze swoich błędów i osiągnąć fazę utrzymania pożądanego zachowania, ostatnią w procesie zmiany.